Cztery krążowniki klasy Alberto da Giussano są czasami uznawane za podgrupę większej klasy Condottieri. Jednak takie klasyfikowanie nie jest do końca precyzyjne. W rzeczywistości pięć tak zwanych „podgrup” Condottieri stanowiło odrębne klasy okrętów, a każda z nich była naturalnym rozwinięciem poprzedniej. Projektanci wprowadzali kolejne ulepszenia, dostosowując jednostki do zmieniających się wymagań pola walki oraz nowych zagrożeń.
Klasa Giussano była pierwszą w tej serii i reprezentowała koncepcję lekkich, szybkich krążowników o ograniczonym opancerzeniu i uzbrojeniu w porównaniu do innych lekkich krążowników tego okresu. Jednakże ta charakterystyka była w pełni zgodna z ich pierwotnym przeznaczeniem – zwalczaniem dużych francuskich niszczycieli, które mogły stanowić poważne zagrożenie na Morzu Śródziemnym.
Aby sprostać temu zadaniu, jednostki klasy Giussano zostały zaprojektowane z myślą o niezwykle wysokiej prędkości maksymalnej, wynoszącej ponad 38 węzłów – a w warunkach prób morskich osiągały nawet 42 węzły. Ich główne uzbrojenie stanowiło osiem armat kalibru 152 mm, co zapewniało im zdecydowaną przewagę ogniową nad niszczycielami, które miały zwalczać.
Wraz z wprowadzaniem kolejnych generacji krążowników włoska marynarka stopniowo rezygnowała z priorytetowego traktowania prędkości na rzecz lepszego opancerzenia i większej siły ognia. Ostateczna wersja serii – klasa Duca degli Abruzzi – osiągnęła poziom porównywalny z najlepszymi lekkimi krążownikami tamtego okresu, łącząc solidne uzbrojenie z lepszą ochroną pancerza.
